Cursus terreinrijden van Captain’s mess; tot de grens van het mogelijke gaan is leren wat de auto kan en binnen die limieten de juiste keuzes maken (i.p.v. onbekende risico’s nemen) en zodoende zonder deuken of krassen de moeilijkste hindernissen overwinnen. Beheersing van je voertuig dus in alle situaties om schade te voorkomen.
We gaan op weg naar Lelystad, waar de cursus gehouden wordt. Ik als bestuurder van mijn Dodge pickup, mijn vader als co-piloot. Bij Huizen komen we in de file te staan wat een uur vertraging opleverde. Uiteindelijk komen wij aan op het trailterrein in Lelystad en kunnen we meteen aansluiten bij een groep terreinauto’s voor de eerste oefening, na vlug nog even een kop koffie naar binnen te hebben gegoten. Ik kijk even om mij heen en zie terreinauto’s in verschillende soorten en maten, wij rijden als enige in een Dodge … Verder zie ik een aardig stoeiterrein. Goed, we laten het op ons afkomen.
We worden opgedeeld in twee groepen. Ieder groep bestaat uit zes 4×4’s en één instructeur.
De eerste oefening: de hellingproef. Een steile helling omhoog rijden, bijna boven aangekomen stoppen en vervolgens de Dodge in z’n achteruit met bijremmen beheerst laten zakken. Eitje …!
Weer omhoog en doorrijde. Op het hoogste punt wijst de neus van de Dodge richting de sky en weet je niet waar je blijft en zie je alleen maar een motorkap voor je. Afijn, we ronden het hoogste punt, de neus duikt nu weer omlaag en er is weer land in zicht … Mijn vader, die voor het eerst meerijdt, kan een uitroep van verbazing niet onderdrukken.
De tweede oefening: de schuine helling. Hoe schuin kan ‘ie gaan zonder te kantelen? Nu, een en ander hangt o.a. af van de afmeting van de banden. Een lage auto met brede banden zal als een spin tegen de bergwand kleven, terwijl een hoge auto met bromfietsbandjes eerder zal kantelen. Verder komt het neer op het zo beheerst mogelijk rijden.
Onbeheerst gedrag resulteert in niets – heeft geen enkel nut. Het is altijd een delicate balans tussen het voortbewegen van de auto en het laten voortbewegen, gedoseerd gas geven, dat je de auto goed kent (z’n mogelijkheden en onmogelijkheden) en dat je vertrouwen hebt in je auto (elke terreinauto heeft een unieke combinatie van mogelijkheden, bepaald door het aandrijfsysteem, motorkarakteristiek, afmeting, gewicht en bandentype). Dit geldt voor het terreinrijden in het algemeen. Een belangrijke factor bij trailrijden is het vooraf verkennen van de proef, want als je weet hoe de proef eruit ziet zijn de verrassingen minder groot en dus ook kans dat de proef minder problemen oplevert. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, toch …
O ja, last but not least, de angst van je bijrijder speelt daarbij ook een rol. Als je hem of haar wit ziet wegtrekken ga je dus te ver.
De schuine helling is een bijzondere ervaring. Je rijdt de helling omhoog, maakt boven aan een ruime bocht waarna je de helling aan dezelfde kant vervolgens weer terug omlaag rijdt (als het ware een ruime U-bocht). We starten de oefening! Ik begin de helling op te rijden en vindt dit toch wel behoorlijk spannend worden. Bovenaan gekomen draai ik de Dodge de bocht in en voel ik de achterbanden iets naar beneden glijden. Dat is niet erg, als ik maar rustig gas blijf geven. In de cabine voel je toch wel heel erg het schuine kanteleffect. In deze bocht naar rechts zit ik bovenaan (minder eng) en mijn vader zit op het laagste punt (zéér angstig!!). Ik zag mijn vader lichtelijk onrustig worden, maar nog niet lijkbleek, dus besluit ik gewoon door te rijden … We zitten op een bank en ik voel mijn zitvlak wegglijden richting bijrijderskant. Ik blijf toch zitten en we ronden de bocht naar beneden.
Daarna nog een keer de andere kant op, waarop ik op het laagste punt kom te zitten in de bocht. Dit is toch wel eng. Ha, maar na een paar keer krijg ik de smaak te pakken, we gaan gewoon door voor de Camel Trophy!
Na de lunch rijden we naar een stuk bos met daarin een parcours uitgezet. We verdelen ons weer in twee groepen. Ik stuur de Dodge over een heuvelig traject. Dit pad heeft zowel verticaal, diagonaal als horizontaal veel hoogteverschil, zodat de Dodge soms als een wokkel in een bocht gewrongen wordt. Eén voor één leggen we de proef af, na deze eerst te voet met z’n allen verkent te hebben.
Wanneer deze dag naar z’n eind toeloopt en na een hoop gestoei in het terrein, komt daar de kok naar ons toegelopen. Of wij zijn 4×4 even uit de modder willen trekken. Vervolgens geschiedde en mocht de Dodge het karwei klaren. We krijgen een lesje in lieren!
Einde van de dag begint het te regenen en rijden we weer op huis aan met een voldaan gevoel.
