“Verraderlijk zand’
10 en 11 april 2010
We hebben Guan en Cristina leren kennen op een 4WD vakantiereis in Val d’Isere. Zij waren daar met hun Patrol, maar hij bleek thuis nog ergens een Dodge W200 verstopt te hebben! Die zou hij maar eens even gaan opzoeken om weer helemaal tiptop en rijklaar te gaan maken. En dat is gelukt …
Zijn Dodge – die na een paar jaar te hebben stilgestaan en na veel sleutelwerk nu weer op de weg is – heeft een testrit nodig en we kiezen daarvoor de 4×4 rit Overijssel via 4×4 Vakantie Reizen.
Deze Overijssel Route is een recreatieve rit voor terreinauto’s. De rit is circa 80 kilometer lang en gaat voornamelijk over onverharde wegen (circa 80%). De rit wordt gereden volgens een roadbook die we in bruikleen krijgen. In het roadbook staan de aanwijzingen (volgens het bolletje-pijltje systeem) om de route te kunnen rijden. Het startpunt ligt in de buurt van Zwolle. Het inschrijfgeld bedraagt € 37,50 per auto. Er rijden 25 auto’s met deze rit mee.
We besluiten er een weekend van te maken en reserveren kamers voor een overnachting in het hotel ‘Mooirivier’ te Dalfsen. Dan staan we zondagochtend in ieder geval fris en op tijd aan de start. Hier hebben we ons lang op verheugd. Met z’n vieren en twee Dodgen vormen we een leuk groepje.
Guan wil graag in de toekomst met zijn Dodge een 4WD-buitenlandreis meerijden, maar eerst maar eens in Nederland een stukje rijden, voordat we een dergelijke rit gaan maken. Stel je voor dat we aan die onderneming gaan beginnen en ze tot de ontdekking komen, dat ze het niets vinden, want Cristina vind het namelijk allemaal nog erg wennen om met zo’n walgelijk groot ding op pad te gaan. Dat zou balen in het kwadraat zijn. Eerst uitproberen dus!
We reizen zaterdag rond 10.00 uur met onze Dodge af richting Breda. Guan moet dan eerst nog even een temperatuurzender ophalen in Chaam en deze wordt vervolgens in het blok geschroefd. Na deze actie wil zijn Dodge na het starten ineens niet meer blijven lopen. Nee hé, moet ‘ie dan toch thuis blijven? Cees en Guan duiken onder de motorkap en na een kwartiertje sleutelen start de eerst onwillige Dodge om vervolgens nu wel stationair te blijven draaien! Probleem: buffer/relais van de gasinstallatie weigerde dienst.
Om geen risico’s te nemen zet Guan zijn Dodge op de trailer achter de Patrol. Het wordt voor zijn Dodge de eerste lange rit sinds, nou ja, drie jaar geleden dus. Dan gaan we aan het einde van de middag op weg richting Zwolle. De rit verloopt voorspoedig. Rond een uur of zes komen we aan bij het hotel. Hier genieten we van een mooie omgeving, een uitgebreid diner en verder een rustige gezellige avond.
De volgende ochtend, na een heerlijk ontbijt en niet te vergeten de koffie, laden we eerst de Dodge af en maken ons klaar voor vertrek. Met een Dodge weet je het nooit zeker, dus standaard wordt er een hoop gereedschap geladen! We reizen af naar het startpunt 30 kilometer verderop. Wat ons direct opvalt als we daar het parkeerterrein oprijden is, dat het terrein volstaat met bijna alleen maar Landrovers. O ja hoor, is het zo’n club?!
Eerst maar eens een bakkie koffie – de zoveelste – en gaan dan ons roadbook afhalen, want we kunnen ons niet langer beheersen. We starten uiteindelijk om 11.30 uur. We mogen tegelijk starten en gebruiken de 27MC en portofoons voor onze onderlinge communicatie onderweg. We beginnen met het rustig rondtoeren en genieten van de omgeving. Na een paar plaatjes in de routebeschrijving was het Cristina en Cees al snel duidelijk hoe de aanwijzingen werkten en die lieten zich gemakkelijk lezen. De paden op, de lanen in. Over onverharde weggetjes, die vrij droog en vlak zijn, langs weilanden en velden en door het bos (schade aan lakwerk?!). We zien veel reeën lopen onderweg. Het weer is droog met een temperatuur van 8 graden en een koude noordoostenwind.
Ondanks dat in het roadbook kilometers aangegeven staan, en onze Dodgen beschikken over een mijlenteller, lukt het ons toch, met behulp van GPS – want waar mogelijk worden in het roadbook straatnamen vermeld – de weg te vinden. Via de GPS weet je dan precies waar je zit en in welke richting je moet rijden en zie je afritten/kruisingen/T-splitsingen van tevoren aankomen. Echter, in het bos worden de paden en kruisingen via de GPS niet meer aangegeven en sta je gewoon ergens in een groen vlak. Daar rijden we dan dus ook gewoon een keer verkeerd. Je moest na 750m een afslag naar rechts nemen. Maar ja, wat is 750 meter op een mijlenteller? We slaan rechtsaf en komen uiteindelijk weer bij het beginpunt uit – we hebben een rondje gereden! “We moeten de volgende afslag naar rechts hebben!” Het is maar 50 meter verderop, maar wat een verschil, want dan blijkt gelukkig dat we weer goed zitten.
Na een korte koffiepauze in het bos vervolgen we onze route.
Halverwege de dag komt in de routebeschrijving een stukje zwaar. Er is een mogelijkheid om er omheen te rijden met een alternatieve route. “Bah, niks alternatief, natuurlijk”, zegt Guan. Hij kan dit stukje niet weerstaan … een bosdoorsteek met veel modder en diepe sporen.
Voordat we er echter doorheen kunnen moeten we eerst nog even een 4×4 uit de bagger lostrekken die vreselijk in de weg staat. Bij zijn derde poging om door de modderbak heen te komen, kiest hij er voor om met de rechterwielen op de kant te rijden en met de linkerwielen in het rechterspoor. We staan met verbazing toe te kijken als een wiel loskomt van de grond en de wagen dreigt te kantelen, dan toch het hele spul overeind blijft, en weer vastloopt. Met behulp van zijn liet weet hij zich uiteindelijk uit de modderput te bevrijden.
Dan is de weg vrij voor Guan. Vol gas duikt hij in dit toch wel diepe modderspoor. Ik volg. Modder spat overal om ons heen en we gaan stuiterend door de diepe kuilen. Het is wel even spannend, maar totaal geen probleem voor onze Dodgen 😉 We komen er goed doorheen.
Cristina zit al die tijd al bij mij in de Dodge, want ‘ie rijdt toch wat comfortabeler, volgens haar, en heeft de gehele rit vakkundig genavigeerd. Klasse. Cees rijdt mee met Guan en is ook aan het navigeren.
We rijden niet meer vooraan. Guan en Cees hebben de lead genomen en het is ook een prachtig gezicht om zijn Dodge over de paadjes te zien zwieren.
We zijn gekomen bij plaatje 61 en 62 als ik een ree in het weiland blindelings rondjes zie rennen met z’n kop scheef. Hij loopt daarbij een paar keer tegen het prikkeldraad aan, dat het weiland scheidt van het bospad. Cees en Guan gaan even polshoogte nemen terwijl in de 4×4 begeleiding bel. Ik leg de situatie uit en vraag of ze een boswachter kunnen sturen. Waarschijnlijk moet het dier afgeschoten worden. We geven onze coördinatiepunten door en blijven wachten. Binnen 10 minuten is de boswachter ter plekke, maar heeft echter geen pistool bij hem. Hij bekijkt de situatie en besluit alsnog deze te gaan halen thuis. Het dier is inmiddels voorbij het prikkeldraad gekomen en is in het struikgewas gaan liggen. Het is een jong vermagerd dier en gewond aan zijn ogen, waarschijnlijk in het blind.
Aan het einde van de dag komen we nog twee diepe modderputten tegen op het zandpad. Niets moeilijks eigenlijk. Uiteindelijk arriveren we om 16.00 uur bij het eindpunt in Echten waar de Dodge van Guan besluit toch even moeilijk te gaan doen, lekke band! Gelukkig is er iemand die een air compressor aan boord heeft. We besluiten eerst nog even wat te eten, daarna terug te rijden naar het hotel om de Dodge op te laden (gelukkig halen we het met een band die langzaam leegloopt) en richting huis te vertrekken.
Een tam ritje, maar het is een geweldig weekend geweest. Big Smile bij Guan, dat hij weer met zijn Dodge heeft kunnen stoeien en dat alles goed is gegaan. Zelfs Cristina is het goed bevallen. Het valt ook niet mee in een stuiterende Dodge – veel geweld, diepe kuilen, heen en weer geschud (een bijrijder heeft niet veel om zich vast te houden). Heb echt geprobeerd de diepe kuilen te ontwijken en niet te snel te rijden. Dat is gelukt, denk ik, want hun Dodge mag waarschijnlijk mee op reis naar het buitenland!
YOEPIE!!
De sfeer is bijzonder goed geweest en we zijn druk bezig om nieuwe plannen te maken voor een volgende trip.
