MY FIRST “SONY” -DODGE-
Ik heb mijn Dodge nu meer dan een jaar en ik moet zeggen, het is echte liefde. Hij was groen en is nu mat zwart met een zilveren roll- en bullbar er op, inclusief een hele rij lampen. Hij is helemaal te gek. Alleen stuurbekrachtiging heb ik nog niet, maar ja, het voordeel is dat geen vent nu armpje meer wil drukken met me.
Mijn eerste APK heb ik ook achter de rug. Wat een ramp zeg. Ik dacht ik ga naar de garage waar we onze Mazda ook altijd laten keuren. Dat zijn wel leuke lui. Na een afspraak gemaakt te hebben, ben ik er heen gegaan. Een van de monteurs wist met wat voor auto ik kwam, de rest niet. Na mijn sleutels afgegeven te hebben, werd het kleinste monteurtje naar buiten gestuurd om mijn auto binnen te halen. Komt dat arme ventje weer geschrokken binnen rennen en roept ‘KEUREN WE DAT DING?’ ‘Ja,’ riep de ander, ‘dat ding is gewoon een personenauto’. Iedereen in de garage lag dubbel van het lachen toen hij binnen kwam rijden, met zijn hoofd net boven het stuur uit. Toen begon het keuren. Er was niet zoveel mis. Alleen de claxon, de handrem en een voorwiellager. Wat wel mis ging, was dat ze hem begonnen te meten. Op mijn kenteken staat twee meter breed, en door de banden was hij twee meter tien. Ook komen mijn banden zes cm buiten mijn spatbord uit en dat mag maar drie cm zijn. Afgekeurd dus.
Omdat we toch op het voorwiellager moesten wachten had ik de tijd om over die banden na te denken. Ik wist dat er nog een Dodge in Purmerend rond reed op van die brede banden, dus heb ik een briefje op zijn raam gelegd en gevraagd of hij een oplossing wist. Uiteindelijk was het heel simpel. Standaard banden er onder voor de keuring. Ik bij drie Dodgen de standaard reservewielen geleend en hoera, probleem opgelost. Geen te brede Dodge meer, en goedgekeurd. Dankzij dat gedoe met die banden ben ik wel in contact gekomen met die andere Dodgerijder, en een tijdje terug heb ik ook een Dodgerijdster ontmoet, omdat ik met mijn paard western rijd en zij ook…
Daar het al een tijdje geleden is dat ik het terrein in geweest ben met mijn Dodge, wilde ik dat wel weer eens proberen, en ik dacht misschien willen die andere twee met me mee, ben ik niet zo alleen. En ja hoor, dat vonden ze wel leuk. Een andere kennis van me met een Suzuki jeepje wilde ook wel mee, want dan kon hij onze Dodgen eruit trekken als we vast kwamen te zitten.
Wij op een zondag met z’n allen heen. Het is daar een grondopslag met bergen, kuilen, greppels en natte prutplekken. Het krioelt daar van de crossmotoren en auto’s. Een te gek terrein dus. Christa zou wel mee gaan om te kijken, maar niet om te rijden, want ze had haar Dodge net drie uur staan poetsen en schoonmaken van een terreinrit in Valkenswaard. Maar, de verleiding was te groot en daar ging ze, voorop het terrein in, gevolgd door Marco en als laatste ik. De Suzuki jeep was al als een gek het terrein aan het verkennen.
De eerste berg was meteen raak, ik als laatste kwam er niet tegenop, wat was er mis? Niet zo veel eigenlijk, ik had alleen wat aanmoediging van boven nodig. KARIN GAS! En ja hoor, daar ging ik, het lag niet aan de Dodge, maar aan mij. Les één. De colonne ging weer verder, op naar de afdeling. Daar leerde ik mijn tweede les. Laat nooit het stuur uit je handen glippen, want dan slaat je pols in puin, en dat doet echt zeer. Een eindje verder was er een prutbak waar de jeepjes zich in uit konden leven. Leuk gezicht hoor, vooral als de motor van het dappere Suzuki jeepje in het midden van de prutbak afslaat en tot zijn deuren in de grijze smurrie zit. Christa heeft hem er maar even uitgetrokken. Wie ging ook weer wie er uit trekken?
Na een tijdje te hebben rondgehobbeld stonden we boven aan een berg. Iedereen uitgestapt om elkaar één voor één naar beneden te coachen, dat ging goed, maar toen moest ik. Had al stiekem gezocht of er een andere uitweg was, maar helaas. Ik netjes aan Marco gevraagd of hij mijn Dodge naar beneden wilde rijden. Dus niet, ik moest het zelf doen, het was tenslotte mijn dag. Hij was wel zo aardig om naast me te gaan zitten (kon ik niet eens gillen). Met zweethanden en mijn ogen dicht en mijn hele gewicht op de rem, ben ik naar beneden gegleden. Wat me goed deed was dat iedereen stond te juichen.
Beneden stonden we nog even na te praten terwijl het Suzuki jeepje nog even van boven naar beneden racete, en nog even mijn Dodge ramde. Hij een deuk, ik een krasje. Bij mij thuis nog even nagepraat over een geslaagde middag die voor herhaling vatbaar is.